Media, ze względu na rolę jaką pełnią, zwane są „czwartą władzą” i stanowią nieodłączny element współczesnych krajów demokratycznych. Prasa, radio i telewizja mają ogromny wpływ na kształtowanie się światopoglądu i zachowania społeczeństwa, jednakże często ze względu na trywializację i upraszczanie treści pojawiających się w środkach masowego przekazu postrzegane są negatywnie. Niemniej jednak czwarta władza pełni istotną rolę kontrolną wobec pozostałych władz – wykonawczej, ustawodawczej i sądowniczej. Media stawiane są w pozycji strażników stojących na straży uczciwości i rzetelności organów władzy publicznej. Odejście od tych zasad wiąże się sankcją wymierzoną przez media w postaci ujawnienia zachowań uważanych za naganne – zjawisk korupcyjnych, defraudacji majątku publicznego, podejmowania decyzji ze względów pozamerytorycznych itp. Rozwijając przedstawioną myśl, media są niezawodnym orężem w walce o gusta, marzenia i pragnienia mas.
Korea Południowa posiada demokratyczny ustrój państwa, więc media w tym kraju w domyśle mają pozostać wolne od nacisku ze strony władz. Mają one zachować neutralność, umożliwiać wolność słowa i wypowiedzi. Jednakże, fakt ten nie oznacza, że mają one przyzwolenie na wszystko. Stopniowo ulegający prywatyzacji i deregulacji (regulacje prawne narzucane przez państwo zmniejszały się) południowokoreański przemysł telekomunikacyjny w latach 80 doprowadził do ingerencji rządu, który uznał wówczas potrzebę ochrony konsumenta oraz unormowanie rozwijających się antykonkurencyjnych działań wśród dostawców usług za nadrzędny priorytet . W efekcie rząd zdecydował o utworzeniu ciała nadzorującego i nadał mu rolę decydującą w konsekwentnym i skuteczniejszym egzekwowaniu cenzury. Zamysł wprowadzono do życia mieszkańców Korei Południowej wraz z utworzeniem dnia 16 maja 1992 roku, na wzór amerykańskiej Federalnej Komisji Łączności (ang. Federal Communications Commission, FCC), Koreańskiej Komisji Łączności (ang. Korea Communications Commission), agencji regulującej media w Republice Korei. Skrupulatnie filtruje ona informacje i obrazy postrzegane jako negatywne oraz mające szkodliwy wpływ, szczególnie na młodych odbiorców, na podstawie odgórnie założonych postulatów.
Pomimo iż w żadnej uchwale wydanej przez KCC nie używa się słowa „cenzura”, a tym bardziej w połączeniu ze słowem „tatuaż”, agencja została powołana do cenzurowania transmitowanej treści, posiada przyzwolenie od władz na limitowanie działań antypaństowywch pojedycznych jednostek jak i grup.
Cenzura zjawiska tatuażu na małym ekranie w Korei Południowej i jej techniczny wymiar dla większości zachodnich odbiorów może wydać się kuriozalne, szczególnie w dobie łatwego dostępu do informacji, sprawdzenia i potwierdzenia ich za pośrednictwem Internetu. W znacznym stopniu ingeruje, narusza cielesność osoby posiadającej wytatuowane ciało, a także powstrzymuje przed wyrażaniem własnych poglądów, upodobań, jak również przeinacza rzeczywistość. Najlżejszym wyrazem ograniczania widoczności tatuażu, który sprawia, że nie ma dowodów, aby określić to mianem „cenzurowania”, jest nakazywanie osobie mającej pojawić się w publicznej telewizji o przyodzianie stroju posiadającego odpowiednią długość czy zakres, aby zakryć tatuaż. Te praktyki potwierdzają m.in. południowokoreańscy artyści muzyczni i sceniczni, którzy często w mediach społecznościowych czy udostępnianych utworach odsłaniają swoje ciało, szersza publiczność i zagorzali wielbiciele dokładnie wiedzą, iż posiadają oni tatuaże, ale pojawiając się w publicznej telewizji nie mogą ich pokazać.
Gdy tatuażu nie można przysłonić ubraniem, ponieważ nie pozwala na to odgórnie założony koncept sceniczny, artyści mający np. wytatuowane ręce, muszą zakładać specjalne „rękawy” przysłaniające pokryte tuszem ciało, choć niekiedy zdobienia wystają spoza materiału. Jay Park, amerykański piosenkarz i raper koreańskiego pochodzenia, który od 2008 roku odgrywa jedną z kluczowych ról w południowokoreańskim przemyśle muzycznym, słynie z posiadania wielu tatuaży, m.in. na obydwóch rękach, dłoniach, klatce piersiowej, plecach, szyi. W rozmowie z tatuażystką i aktywistką, Grace Neutral przyznał, że gdyby chciał wystąpić w krótkiej koszulce odsłaniającej tatuaże podczas programu emitowanego w publicznej telewizji, nie pozwolono by mu . Musi zakładać ubrania zasłaniające ciało, a nawet rękawiczki. Wyjawił również, że tatuaże, które wystają spoza ubrań, a wcześniej tego nie spostrzeżono, są zamazywane czy blurowane podczas montowania materiału programu.
Nawiązując do powyższej przytoczonej wypowiedzi, inną, bardzo często stosowaną formą cenzurowania tatuażu, gdy pojawia się on w np. zapowiedzi filmu, w wiadomościach, programie dokumentalnym lub w innym programie, gdzie dopiero w trakcie montowania materiału zostanie zauważony lub stanowi integralną część produkcji, więc pierwotnym zamysłem nie było jego zakrywanie, ale na rzecz transmisji w telewizji publicznej ulega technicznemu wyretuszowaniu. Zazwyczaj zostaje zamazany, wyblurowany lub wypikselowany. Często do przysłonięcia tatuażu u osoby mającej wystąpić w programie rozrywkowym emitowanym poranną lub popołudniową porą, gdy nie udało się skryć go pod materiałem, zakleja się go plastrem o kolorze imitującym odcień skóry. Metoda ta jest nagminnie stosowana w południowokoreańskiej telewizji.
Góruje przekonanie, iż pokazywanie wytatuowanych osób – a tym bardziej idoli – i promowanie takiego wizerunku doprowadziłoby do demoralizacji podatnej na wpływy młodzieży. Cenzura tatuażu (i nie tylko) w południowokoreańskiej telewizji publicznej jest na porządku dziennym, a same władze nie dostrzegają w tym nic złego, więc nie zanosi się na jakiekolwiek zmiany w najbliższej przyszłości.
